De jonge Bing

Als je de carrières van de vocalisten in de classic jazz bekijkt dan blijken die vaak ondergeschikt te zijn aan die van de instrumentalisten. De rol van vocalisten was beperkt en in de beginjaren van de jazz zongen ze met hun vaak klassieke opleiding verre van 'jazzy'. Er was één uitzondering: Bing Crosby, geboren op 3 mei 1903 als Harry Lilles Crosby in Tacoma Washington en vierde kind uit een familie met zeven kinderen. Hij kreeg wat zanglessen van zijn moeder, maar stopte daarmee toen hij in 1917 bij een optreden was van Al Jolson. Bing draaide al diens platen en kreeg op die manier de smaak te pakken. Via een postorderbedrijf (niets nieuws onder de zon) kreeg hij van zijn ouders een drumstel en werd hij opgenomen in de schoolband als drummer/vocalist in zijn woonplaats Spokane.
In 1921, tijdens zijn rechtenstudie maakte hij kennis met Miles Rinker, die hem in zijn band, de Musicaladers, opnam. In die tijd gebruikten veel bands vaste arrangementen die als bladmuziek in muziekwinkels te koop waren. De Musicaladers deden dat niet. Zij speelden daardoor veel vrijer, improviseerden en werden met hun popmuziek van die tijd zo populair dat ze drie keer per week optraden. Bing hing zijn net begonnen loopbaan als advocaat aan de wilgen. Hij ontmoette Al Rinker, de broer van Miles en diens zus Mildred. Zij ging haar geluk in Los Angeles als zangeres beproeven en haalde Bing en Al in 1925 over om daar ook daarnaartoe te komen. Er was geld te verdienen. Ze reden in een oude T-Ford naar de Westkust. Al Rinker begeleidde Bing als vocalist op de piano bij hun optreden in cafés en restaurants. Mildred, inmiddels Mildred Baily, maakte furore als zangeres. Het duo maakte gebruik van haar contacten om optredens te boeken. Bing zong, speelde kazoo en floot op zijn vingers. Op het repertoire stonden al nummers als San, China Boy en Copenhagen. Het ging zo goed, dat ze werden uitgenodigd voor een optreden in het Metropolitan Theatre in Los Angeles.

De manager van het Paul Whiteman orkest, Jimmy Gillespie, zat in de zaal en op zijn aanbeveling nodigde de King of Jazz, Paul Whiteman, het duo uit voor een auditie. Ze werden gecontracteerd en zouden voor het eerst gaan optreden met het orkest van Whiteman in Chicago in december 1926. Onderweg naar die stad maakten ze een tussenstop in hun geboortestad Spokane voor een concert. Ze verdienden 400 dollar, in die tijd een flink bedrag, dat helaas uit hun kleedkamer werd gestolen. Whiteman had inmiddels een derde vocalist ingehuurd: Harry Barris. Hij werd toegevoegd aan het duo Crosby/Rinker en de Rhythm Boys waren geboren! Het nieuwe hot vocal trio was meteen een doorslaand succes. Er was echter één probleem. Gedurende de show van de Whiteman band hadden ze een beperkte inbreng. Lang niet alle nummers werden gezongen.  Whiteman wilde ze gedurende de show op het podium houden en gaf ze een gitaar en een viool. Daarmee namen ze plaats in de viool- en ritmesectie van de band en deden ze alsof ze meespeelden. Dat veroorzaakte nu en dan een storend geluid voor de andere musici. Het probleem werd opgelost door de instrumenten van rubberen snaren te voorzien. Een tegenvaller waren de concerten in New York. Het publiek in die stad  had weinig op met de Rhythm Boys en vond het een hinderlijke onderbreking van de orkestmuziek. Het theater management besloot het trio dan maar in te zetten als assistent-toneelmeesters.
Pas toen zij nummers uit de musical Showboat (Make Believe en Ol'Man River) op het repertoire zette, oogstten ze succes.

In New York logeerden de orkestleden in het Belvedère Hotel. Bings kamergenoot was Bix Beiderbecke, een van de topsolisten van de Whiteman band. Hij was een uitzonderlijk talent met een superieur muzikaal oor en een unieke stijlopvatting. Bing vond hem op piano nog beter dan op cornet. Bix was een serieuze bewonderaar van moderne Amerikaanse componisten, zoals Eastwood Lane, Cyril Scott en Edward Macdowell. Met saxofonist Fud Livingston, banjoïst Howdy Quicksell, saxofonist Jimmy Dorsey waren er lange gesprekken over muziek. Bix dronk daarbij behoorlijk, maar Bing noemde hem geen alcoholist; er waren dagen dat hij totaal geen alcohol gebruikte. Hij klaagde over zijn gezondheid en een zere lip, maar kreeg de pest in als daarnaar geïnformeerd werd. Bix sliep slecht en was zo rusteloos dat hij middenin de nacht met Bing van bed wilde ruilen. De laatste jaren sierde een borstelige snor zijn gezicht. Die wilde hij absoluut niet afscheren, omdat dit zijn lip zou kunnen verzwakken. De cornet was altijd bij de hand, in de koffer of in een papieren zak. Na optredens met de Whiteman band jamde hij met iedereen die hem daarvoor uitnodigde. Zijn gebrek aan slaap en zijn geestelijke uitputting braken hem uiteindelijk op; hij overleed op 28-jarige leeftijd.

Een andere topmuzikant was Eddie Lang, de gitarist van de Whiteman band. Eddie was van Italiaanse afkomst, had geen enkele opleiding gehad en las niet van bladmuziek, maar als hij één keer een arrangement speelde, vergat hij het nooit meer. Eddie werd Bings vaste begeleider. Hij had voortdurend last van keelpijn. Dat had zo'n effect op zijn functioneren dat Bing hem sterk aanraadde om een dokter te raadplegen. Van dat advies heeft Bing zijn hele leven spijt gehad. De dokter besloot om Eddie's amandelen te knippen. Hij kreeg een verdoving, maar werd niet meer wakker. Hij werd slechts 30 jaar.
Er waren diepte- en hoogtepunten voor Bing tijdens zijn verbintenis met Whiteman. Dieptepunten waren het verlies van Bix en Eddie. De hoogtepunten waren de oprichting van de Rhythm Boys met Harry Barris en de plaatopname van Mississippi Mud, een compositie van Barris. Een ander hoogtepunt was de opname van Whistful en Blue met de Whiteman band. Met die opname, in een arrangement van violist Matty Malneck, introduceerde Bing een nieuwe stijl van zingen.

Aan het succes van de Rhythm Boys kwam een eind. Ze werden gemakzuchtig en studeerden nauwelijks nog nieuwe nummers in. Ze bezochten nachtclubs, zoals de Cotton Club van Duke Ellington, speelden te veel golf, misten treinen, raakten hun bagage kwijt en kwamen te laat voor optredens. Ze werden komedianten die flauwe grappen maakten, terwijl het publiek ze wilden horen zingen zoals op hun grammofoonplaten.

Whiteman zag het met lede ogen aan. Er dreigde ontslag. Toen kwam er in 1930 een uitnodiging om een film te gaan maken: The King of Jazz.  Dat onderbrak de routineuze optredens. Ze gingen met de trein naar Hollywood en werden ondergebracht in het hotel van de Universal Studios. Het script voor de film bleek nog niet klaar. Ze moesten wachten en kochten auto's om de tijd te doden. Na een maand keerden ze terug naar New York. Ondertussen werd het script met vereende krachten afgemaakt, dus gingen ze uiteindelijk allemaal weer terug naar Hollywood. Bing bracht daar met zijn auto en een slok op een vriendin terug naar haar hotel en veroorzaakte een aanrijding. Hij kreeg 60 dagen gevangenisstraf. Zijn optreden in de film met Song of the Daw verviel hierdoor en John Boles nam de rol over. Bleef over zijn geplande vertolking van A Bench in the Park. Daar was zo snel geen vervanger voor te vinden. De studio greep in; Bing mocht een paar dagen naar de filmset onder begeleiding van een politieagent. Die man had de tijd van zijn leven! De scene werd opgenomen en Bing zat daarna zijn straf verder uit. Na voltooiing van de film ging de Whiteman band op tournee langs de Westkust. In Portland kreeg Bing een aanvaring met Paul. Er kwam een zwarthandelaar naar het theater die beweerde dat Bing hem geld schuldig was. Bing ontkende dat. Paul wilde geen toestanden en betaalde de handelaar tegen Bings zin. Whiteman was woedend: eerst dat gedoe in Hollywood en nu dit weer. Bing werd na het optreden in Seattle ontslagen en daarmee eindigde het optreden van de Rhythm Boys met het orkest van Paul Whiteman. Ze kregen daarop een baan bij het orkest van Gus Arnheim in de Coconut Grove in Los Angeles. Daar ontmoette Bing de danseres Dixie Lee, waarmee hij zou trouwen en vier kinderen kreeg, waaronder een tweeling. Niet veel later kreeg hij een contract voor een aantal films onder regie van Max Sennett. Dat betekende het definitieve einde van de Rhythm Boys en het begin van Bings filmloopbaan. Over zingen zei hij dat hij had geleerd niet naar zijn eigen stem te luisteren; dat moest het publiek doen. Een liedje moest niet plichtmatig afgeleverd worden. De woorden zijn belangrijk en moeten oprecht en met gevoel worden overgebracht, passend bij het beeld en de stemming die het liedje oproept. Bing werd de populairste radiovocalist van Amerika. Zijn warme baritonstem was welkom in iedere Amerikaanse huiskamer. Zijn grammofoonplaatsuccessen zijn niet te tellen. Ook als filmster werd hij zeer succesvol. Hard gewerkt? Offers gebracht? Welnee, hij heeft gewoon gedaan wat hij leuk vond en daarbij veel geluk gehad! Bing overleed op 14 oktober 1977 in Madrid aan een hartstilstand tijdens een partijtje golf, zijn lievelingssport!

Bronnen:
-Bing Crosby. Biography by John Bush
-Paul Whiteman, Pioneer in American Music, Don Rayno
-Timeless CD, The Histrical Bing Crosby, Brian Rust
-Call me Lucky, Bing Crosby.