Het moet zo'n 40 jaar geleden zijn geweest dat ik attent gemaakt werd op een Franse jazzband die zou gaan optreden in de Josef Lam Jazz Club in de van Diemenstraat in Amsterdam. Ik wist niet veel over het orkest, behalve dan dat ze een LP hadden gemaakt voor Cat Jazz Records, het label van de Haarlemse Jazz Club. Als je die LP draaide, viel direct op hoe authentiek hun manier van spelen was. Het live optreden in Amsterdam bevestigde dat nog eens. Ik was onder de indruk. Zó moest je classic jazz spelen. De man die dat alles organiseerde en arrangeerde was cornettist Jean Pierre Morel. In Doctor Jazz magazine las ik vorige maand een lovende recensie van columnist Joep Peeters over een net uitgekomen cd van Les Chauds Seven onder leiding van diezelfde Jean Pierre Morel; reden genoeg om contact te zoeken, want ik wilde meer weten. Dat leverde het volgende interview op:
Voor de Tweede Wereldoorlog was classic jazz in verschillende vormen populair in Europa. Ook in Nederland waren er veel jazzbands actief. Hoe was dat in Frankrijk?
'Ik heb nooit veel aandacht besteed aan de ontwikkelingen in Frankrijk in die tijd, en heb eigenlijk nooit iets gehoord over Franse classic jazzbands. Wel weet ik dat er veel amusementorkesten bestonden onder andere die van Gregor et ses Gregoriens en Ray Ventura. Daarnaast waren er een aantal individuele muzikanten die met verschillende orkesten naam maakten via platen en radio uitzendingen, zoals Philippe Brun, Leo Vauchant, Alex Combelle, André Ekyan, Michel Warlop en het duo Stéphane Grappely/Django Reinhardt. Pas na de oorlog werd jazz populair bij de jeugd, vooral omdat de Sidney Bechet zich in Parijs vestigde.'
Hoe ging die ontwikkeling verder ?
'Bechet werd immens populair en daarvan profiteerden de bands van Claude Luter en André Reweliotty die hem maar wat graag als gastsolist in hun bezettingen opnamen. Andere beginnende jazzbands werden daardoor volledig overschaduwd. Tegelijk ontstonden er in Frankrijk veel moderne jazzgroepen, maar daar heb ik mij nooit veel mee beziggehouden. In die tijd bestond het classic jazz publiek uit jonge mensen, hoofdzakelijk studenten. Ik herinner mij nog goed het eerste concert dat ik bijwoonde van Kid Ory's Jazz band in Lyon in 1956. Ik was toen 13 jaar. Het was in een oud theater in het centrum van Lyon. De hoogste balkonverdieping was afgeladen vol met enthousiaste jongelui. De goedkoopste kaartjes waren in de nok. Helaas verdween die belangstelling en dat enthousiasme met de dood van Bechet en met de opkomst van de rock and roll met Johnny Haliday.'
Welke rol speelde de media, zoals radio ?
'In 1955 introduceerde de commerciële radiozender Europe 1 een dagelijks programma met als titel Pour ceux qui aiment le jazz. Het programma werd een groot succes en droeg ontegenzeggelijk bij aan de verspreiding van jazzmuziek in Frankrijk. Alleen was de helft van de programmering gewijd aan moderne jazz en aan mainstream (Count Basie etcetera) en slechts een klein deel aan classic jazz.'
Waar vonden de live concerten plaats ?
'Parijs was 'the place to be'. Daar traden in het begin de eerder genoemde bands op en later de orkesten van Maxim Saury en Marc Laferriere in clubs, zoals La Hachette. Pas in het midden van de zestiger jaren kwamen er meer amateurbands, zoals Les Haricots Rouges, Les Jazz O'Maniacs, Irakli Jazz Band en Red Hot Peppers in het zuiden van Frankrijk. Alleen Les Haricots Rouges werden volledig beroeps en bekend in heel Frankrijk De 'oudjes', Irakli en Claude Luter, trokken het meeste publiek terwijl de andere, waaronder Sharky & Co, alleen bekend bleven bij hun locale fans. Desalniettemin is er bij jongere muzikanten de laatste jaren weer wat meer belangstelling voor classic jazz ontstaan, vooral in Zuid-Frankrijk door het oude stijl festival in Saint Rafaël en in 2019 door de tournee van de Amerikaanse band Tuba Skinny. Interessant is dat jonge muzikanten allemaal op muziekscholen zijn opgeleid, terwijl ze vroeger zichzelf leerden spelen.'
Welke rol speelde jij in deze ontwikkelingen ?
'Na het bijwonen van het concert van de Kid Ory Band in 1956 bleef ik geïnteresseerd in classic jazz. Tijdens mijn studie in Lyon begon ik in 1961 op mijn kamer (arme buren) trompet te spelen. Ik kocht platen van Louis Armstrong, Jelly Roll Morton en van Chris Barber's Jazzband. Ik werd vooral fan van Pat Halcox, de uitstekende lead trompettist in de band van Barber. Na mijn studie en verhuizing naar Parijs ruilde ik mijn trompet in voor een cornet en vond ik vooral de trompettisten/cornettisten, zowel blank als zwart, uit de twintiger jaren interessant. Mijn favoriet, tot op de dag van vandaag, werd naast Joe Smith en Frank Guarente George Mitchell, de cornettist van Jelly Roll Morton's Red Hot Peppers. Naast mijn werk als medewerker bij het Centre National de la Recherche Scientifique had ik genoeg tijd om mijn cornetspel verder te ontwikkelen en kwam ik door bezoek aan de Caveau de la Montagne in Parijs in contact met trompettist Iirakli en veel andere classic jazz muzikanten met als resultaat dat ik naast Alain Froment tweede cornettist werd bij de Famous Melody Boys. De trombonist was Gabriel Conessa. Met hem vormde ik na de Melody Boys eerst The New Orleans Jazz Babies en later Sharkey & Co dat in 1972 Charquet & Co. werd. Deze band werd zeer succesvol, weliswaar alleen bij een kleine groep liefhebbers. We repeteerden iedere maandagavond en speelden twee keer per week afwisselend in de Caveau en in Le Petit Journal, de nog steeds bestaande classic jazz club in Parijs. We traden regelmatig op in Nederland. Op uitnodiging van de Stichting Cat Jazz Records in Haarlem werd de LP Charquet & Co opgenomen en uitgebracht. De band werd bekender in Nederland dan in Frankrijk. De bezetting bestond naast mij op cornet uit Jack Cadieu trombone, Alain Marquet klarinet, Marc Bresdin alt en bariton sax, klarinet, Michel Bescont klarinet en tenorsax, Lionel Benhamou banjo, Bernard Thevin piano en Gerard Servois tuba.'
Hoe ging het verder ?
'Charquet & Co werd in 1978 opgeheven. Ik had er genoeg van. Teveel onderlinge problemen en te heftige discussies. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan. In 1996 organiseerde ik een nieuwe groep met een nieuwe naam: Le Petit Jazzband de Mr. Morel. De band was een experiment met grotendeels oude getrouwen en een tweetal nieuwelingen: Daniel Huck altsax en Francois Fournet banjo. Geen trombonist. Organisatorisch lastig met Gerard uit Toulouse Daniel uit Alès, ikzelf uit Nancy en de rest uit Parijs en omstreken. Onze eerste CD Farewell Blues werd opgedragen aan Charquet banjoist Lionel Benhamou, die helaas eerder was overleden. Later is trombonist Daniel Conesa alsnog aan de band toegevoegd. Ondanks de twee cd's op het Amerikaanse Stomp Off label wilde niemand in de Verenig Staten ons uitnodigen, terwijl we vaak te horen kregen dat we beter speelden dan menige band in de U.S.A.'
In 2003 was er weer sprake van een nieuwe band met een nieuwe naam en bezetting: Les Rois du Foxtrot. Wat gebeurde er ?
'De aanleiding was het vertrek van klarinettist Alain Marquet die het erg druk kreeg in andere orkesten en niet meer beschikbaar was. Ik besloot van de gelegenheid gebruik te maken om door te gaan met een complete saxgroep, een tweede cornet en uitgebreidere arrangementen. Bovendien werd er voor het eerst een drummer aan de ritmegroep toegevoegd, waar ook de partijen voor werden uitgeschreven. De bezetting bestond nu uit 10 musici, voor de ene helft uit professionals en voor de andere helft uit amateurs. In de praktijk een mix van goede en slechtere lezers. In vergelijking met Le Petit Jazzband was er een tweede cornet toegevoegd: Shona Taylor, de saxgroep was uitgebreid met Nicola Montier op altsax. Trombonist Daniel Conesa was vervangen door Patrick Baqueville en Laurence Bridard was nieuw op drums. Un grand jazzband met twee vrouwen in de bezetting! Er werd iedere maand op zondagavond opgetreden in Le Petit Journal met een repetitie op zondagmiddag vooraf. De concerten werden ter plekke opgenomen en uitgebracht op Stomp Off Records.'
In 2015 verlaat je de band. Wat was er aan de hand ?
'De laatste jaren was er een flink verschil van mening ontstaan tussen mij en en saxofonist Nicolas Montier. Nicolas, een ultra perfectionist, wilde het opgebouwde repertoire van 120 nummers terugbrengen tot 20 en ze fijnslijpen tot in de absolute perfectie. Dat was niet in overeenstemming met mijn idee over het bandconcept: een complete bezetting met veel ruimte voor solowerk en met iedere maand ter afwisseling een nieuw nummer op het repertoire; interessant voor de band en voor het publiek. Ik was moe van de voortdurende discussie met het merendeel van de muzikanten en besloot de band te verlaten. Nicolas bracht onmiddellijk zijn visie in praktijk. Hij werd de nieuwe arrangeur, Jacques Schenk de nieuwe pianist, Déborah Tropez de nieuwe drummer en Michel Bonnet de nieuwe eerste cornettist. De naam Les Rois du Foxtrot werd, ondanks mijn verzoek om aanpassing, gehandhaafd. Het resultaat werd vastgelegd op een CD in 2017 met als titel: Hommage à Duke Ellington.'
 |
| Les Chauds 7 du Pere Morel |
Wat nu ?
'Ik wilde niet stoppen met cornet spelen en besloot in 2016 met zes anderen om een kleinere band op te zetten met als basis het beproefde oude, relaxte concept. Dat lukte met de oudgedienden Bernard Thevin piano, Marc Bresdin( dit keer op bassax), Francois Fournet banjo, Laurence Bridart slagwerk en als nieuwkomers in de vaste bezetting Stéphane Gillot altsax en klarinet en Pierre Reboud-trombone. Ziedaar: Les Chauds 7 du Pere Morel. Ik wil dit keer tot iedere prijs discussies over de stijl en de perfectie graad voorkomen. Centraal staat het plezier om met elkaar mooie muziek te maken. We hebben ondertussen 2 CD's gemaakt, waarvan de eerste, Dixieland Doin's, al weer is uitverkocht. In augustus hadden we een fantastische reünie met de voormalige leden van Charquet & Co, waar we de arrangementen van 45 jaar geleden hebben gespeeld, maar waar we ook ontdekten dat we niet meer helemaal het niveau (vooral ik) van toen hebben! In ieder geval is met Les Chauds 7 het plezier weer terug.We spelen nieuwe nummers met intro, chorus, verse en soli in verschillende tempo's en toonsoorten. Les Chauds 7 blijven nog even!'
Bron: Interview met Jean-Pierre Morel 17 februari 2021.
Discografie:
Sharkey & Co LP's ( PRG)
Jungle Crawl 1969, Kansas City Kitty 1972, Petite Fleur 1973
Charquet & Co LP's (Stomp Off)
Dans les Jungles de Poitou (PRG) 1975, (Moulin à Café 1976 (CAT),You'll Long For Me 1976, Crazy Guilt 1977, Jungle Jamboree 1977, Live at the Josef Lam Jazzclub 1977, Everybody Stomp 1978.
Le Petit Jazzband de Mr. Morel CD's (Stomp Off)
Farewell Blues 1997, Delta Bound 1998, Au Petit Journal St.Michel 1999-2000. Le Petit Jazzband: Café Capers 2000-2002, Baby 1999-2004.
Les Rois du Foxtrot CD's (Stomp Off)
A Tribute to Elmer Schoebel 2004-2005,Crazy About Red Head Mama's 2006-2008, Fire Works 2008-2010. We're For ever Blowing Bubbles 2011-2013. Humming To Myself ( RDF) 2012
Les Chauds 7 du Pere Morel. CD's (LeBaron)
Dixieland Doin's 2016-2017, Horse Feathers 2017-2019
.
